Als klassiek geschoold huisarts met meer dan 30 jaar ervaring ken ik de waarden en mogelijkheden van de klassieke geneeskunde, maar ook de lacunes. Vanuit mijn eigen frustratie hierrond was ik al een zoektocht begonnen doorheen het klassieke en het alternatieve circuit.
Ook bij de alternatieve behandelingen ontdekte ik veel waardevolle methoden. Deze zijn echter meestal niet terugbetaald door het ziekenfonds. En hier is het nog moeilijker om het kaf van het koren te scheiden.
Maar ik bleef op mijn honger zitten: want hoe kan ik nu weten wat een goede methode is voor deze patiënt? Wat adviseer ik? Waar laat ik deze patiënt zijn tijd, energie en geld in steken? Wat kan ik zelf bijleren om een betere hulpverlener te worden?
Toen ik zelf als late veertiger met een ernstige burn-out en serieuze voedingsintoleranties te kampen kreeg, ben ik intenser gaan zoeken. Ik kon nu zelf ervaren wat bij mij werkte en wat niet. Ik ontdekte dat meerdere alternatieve hulpverleners met een verschillende opleiding toch telkens dezelfde ‘problemen’ constateerden.
Dus ben ik daar – met hun hulp – aan beginnen werken. Het was een hobbelige en lange weg, maar het was tenminste een weg.
Uiteindelijk kwam ik op het waardevolle pad van de kinesiologie. In de kinesiologie kan je met behulp van spiertesten de gezondheid evalueren. Hiermee kreeg ik een betere wegwijzer in handen en kon ik efficiënter vooruit.
Ik verbeterde zo goed dat mijn hoofd terug beter begon te werken. Zo kon ik zelf meerdere cursussen in de kinesiologie volgen. Door deze kennis te combineren met nuttige informatie uit andere opleidingen, heb ik uiteindelijk een zeer waardevol en uniek instrument ontwikkeld om met de patiënts lichaam en wetende deel te communiceren: FKC.
Ik heb hier de voorbije jaren veel ervaring in opgedaan. Toch blijf ik nog elke dag verbaasd over wat je allemaal aan het lichaam kan vragen. Ons lichaam is gewoon zijn eigen ‘specialist’ en ‘weet’ wat je nodig hebt. Het kan alleen niet rechtstreeks met ons spreken, maar doet dat via klachten, symptomen, signalen, intuïtie… En ook kinesiologie is een methode waardoor je toegang krijgt tot deze informatie.
Het werken met FKC is voor mij echt een passie geworden. Vroeger, als huisarts, voelde ik mij geregeld tekort schieten bij het behandelen van patiënten met eerder vage maar ernstige klachten. Het frustreerde me enorm om als hun huisarts te beseffen dat mijn patiënt hulp nodig had maar eigenlijk nergens terecht kon.
Nu, werkend met FKC, zijn deze patiënten nog steeds een uitdaging, maar dan op een heel andere manier. Het uitpluizen en aanpakken van al de lagen van hun klachten is net als het oplossen van een moeilijke puzzel. Ik ben telkens weer benieuwd welk – soms verrassend – beeld er nu weer zal uitkomen als de puzzel klaar is. En ik puzzel graag!
Al snel werd duidelijk dat ik mij niet meer alleen zou toeleggen op het hulpverlenen, maar ook op het les geven: van lessen in testen tot een heuse opleiding tot FKC-hulpverlener.
Ook werd ik supervisor van de afgestudeerden.
Ik vind het ook mijn zorg en verantwoordelijkheid om hun cliënten mee op te volgen indien mijn inbreng daar echt een meerwaarde zou zijn.
Door de keuze te maken om les te geven en de afgestudeerde FKC-hulpverleners te superviseren en ondersteunen werd het noodzakelijk om zelf een patiëntenstop in te bouwen en mijn patiëntensessies meer en meer te beperken.
